هرچند حاکمیت در ایران حضور نظامی خود در سوریه را به دلایل مذهبی نسبت می دهد، ولی هدف عمده آن حفظ اسد و ایجاد کریدور از ایران تا لبنان است.

دو خط قرمز ایران در سوریه، حفظ رژیم اسد و حفظ محور مقاومت است. از آنجا که ترکیه مستقیماً این دلواپسی‌های ایران را تهدید نمی‌کند، تهران می‌تواند با آنکارا همدلی بیشتری داشته باشد.

ترکیه بارها بر روی این موضوع تأکید کرده که برای رویارویی با یک گروه تروریستی مانند داعش، نباید از گروه های تروریستی دیگر همچون پ.ک.ک استفاده کرد.

روحانی سال ۸۲ دو راه حل برای آیندۀ برنامۀ هسته ای پیشنهاد کرد: در صورت رسیدن به نقطۀ برخورد، ایران می تواند هم به تحریم تن بدهد و هم به تعلیق. احتمالا ایران همین مدل را دربارۀ برنامۀ موشکی هم اجرا می کند.

موضع ایران و روسیه در رأی گیری مجمع عمومی سازمان ملل دربارۀ میانمار، در چارچوب نقشه راه ترسیم شده از سوی این کشورها در مورد منافع ملی خود بوده است.

روسیه سعی دارد در میان مدت با تقویت روابط دوجانبۀ خود با کشورهای منطقه و ایفای نقشی فعال در فرایند صلح منطقه ای، به یکی از بازیگران کلیدی در خاورمیانه تبدیل شود.

این پژوهش به بررسی رویکرد مقامات ایرانی در ارتباط با سوریه، نگاه آنها به آیندۀ بحران آن کشور و چارچوب نقش ایران در آن در بازه زمانی سال ۲۰۱۶ تا سه ماه نخست سال ۲۰۱۷ میلادی می­پردازد.

ثبات و پایداری نسبی شرایط میدانی در سوریه و افزایش قدرت و نفوذ ایران و حزب الله در منطقه موجب گشت تا بار دیگر حزب الله در صدر تهدیدات راهبردی اسرائیل قرار بگیرد.

ایران ممکن است در این مرحله با دو ریسک بزرگ روبرو شود: اول یک حملۀ وسیع توسط اسرائیل، دوم افزایش فشار ترامپ بر کشور.

در شرایطی که حاکمیت اقلیم شمال عراق از مواضع اشتباه خود عقب نشینی نکند، تشدید عملیات نظامی ترکیه بر علیه پ. ک. ک. در داخل خاک عراق به منطقۀ وسیعتری بسیار محتمل به نظر می رسد.

این اقدام ترامپ قابل پیش بینی بود. ولی مسئلۀ حائز اهمیت در اینجا این است که بحران جدید در منطقه ای پرتنش و پرتلاطم، چه آثار و پیامدهایی خواهد داشت.

در صورت خارج شدن بحران سوریه از محور تنش دو کشور، بین آنکارا و تهران فضایی برای درگیری غیر مستقیم وجود نخواهد داشت.