İran, coğrafi olarak göç yolları üzerinde olması, tarihî süreçte başta Araplar, Türkler ve Moğollar olmak üzere uzun süre farklı kavimlerin siyasi egemenliği altında kalması, farklı etnik grupların yoğun olarak yaşadığı bölgeler arasında geçiş özelliği göstermesi ve bir imparatorluk bakiyesine sahip olması gibi sebeplerle hâlihazırda çok dilli ve kültürlü bir görünüm arz eden ülkelerden biridir. Söz konusu çok dilli ve kültürlü sosyolojik görünüm, tarihî süreçte kendi iç dinamiklerini muhafaza ederek az çok 19. yüzyıla kadar gelmiş, 19. yüzyılda İran’da ulus-devlet inşa sürecinin başlamasıyla tek dil ve kültürü (Farsça/Fars kültürü) merkeze alan politikalar, Farslar dışındaki etnik gruplara ilişkin toplumsal mühendislik uygulamalarını ve tersine dil planlamasını beraberinde getirmiştir.